حساب گری، رقابت و عشق

مهمترین و قوی ترین احساس بشری را عشق می نامیم. شاعران و هنرمندان و روشنفکران بسیاری عشق را تعریف کرده اند. من از سالهای دور وقتی با دوستانم در باره عشق حرفی می زدم معتقد بودم که عشق شکلی از خود خواهی آدمها ست که با شیوه های مختلف این خودخواهی را پنهان می کنیم. تا اینکه مطلبی در بی بی سی نظرم را جلب کرد که اشاره هایی به همین نکته داشت. همانگونه که نگاهمان در بزرگسالی حسابگرانه می شود رابطه عاشقانه ما هم دستخوش چنین گرفتاری می شود. دوست می داریم چون دوستمان دارند و متنفریم چون به ما بی توجه هستند. تنها رابطه سالم و عاشقانه ای را که من به معنای واقعی آن می توانم بگویم " عشق " رابطه مادر و فرزند است. رابطه ای که خود را از هرگونه حسابگری جدا می کند و رابطه ای می شود که مبنایش دوست داشتن بدون هیچ گونه چشم داشتی است.

جدا از این رابطه چقدر عاشقان دلسوخته را دیده ایم که عشقشان با به چنگ آوردن معشوقشان از بین رفته است؟ چقدر شنیده ایم که من این همه دوستش داشتم ولی او چنین و چنان کرد؟ از طرفی عشق را کرده ایم میدان رقابتی برای قدرت نمایی. هر کس می خواهد قدرت خود را بیشتر به رخ دیگری بکشد. یکی قدرتش زیبایی است یکی هم عضله است. هر کس با سلاحی متفاوت. چیزی که این وسط اصلا وجود ندارد خواستنی است اصیل که نه رقابتی در آن است و نه معامله محبت. 15 سال پیش توی شعری گفتم "همه عشق خود را به موزه ها فروخته اند". هنوز روی حرفم هستم.